ولي دشت بياضي از شعراي نامي دشت بياض است كه در قرن 10 ه. ق مي زيسته است. صاحب تذكره هفت اقليم گويد، مولانا به لطف قريحت و محاسن سيرت اتصاف داشته ، جمال عزت از چهره احوالش تابان و صبح كمال از مطالع اوضاعش خندان بود؛ و مردم خراسان خصوصاً اهل سيستان همه در مقام اعتقاد و انقياد وي بوده اند.
هدايت طبرستاني در تذكره مجمع الفصحا گويد، ولي دشت بياضي از شعراي معروف آنجاست كه دو هزار بيت ديوان دارد. در غزل سرايي طبعش متين و شعرش به غايت نمكين است.
ايشان در سال 1001ه.ق وفات ودر كنار مرقد مطهر امامزاده عبدالله در روستاي كارشك مدفون مي باشند.
ايشان داراي نسخ خطي فراواني است كه شرح آن در كتاب مكتب وقوع موجود در كتابخانه آستان قدس رضوي آمده است. نسخه اي خطي از اين شاعر بزرگ در كتابخانه موزه بريتانيا به شماره 0709466 در فهرست اين كتابخانه ثبت شده است. اين اثر را كاتب معروف حاج محمد ابن نور الدين محمد دشت بياضي در سال 1014 ه.ق كتابت نموده است.
نمونه شعر او چنين است:
من بيخبر و در پي دل عشوه گري هست دل بي طپشي نيست حريفان خبري هست
او شاد كه جان دادنم از غم شده نز ديك من خوش كه ز درد دلم او را خبري هست
يك چند دل ازبخت فريب عجبي خورد پنداشت تو را با من مسكين نظري هست
تهمت زده ام كرده به عشق دگري كاش پرسند بغير از تو به عالم دگري هست
چون ديد ،ولي ، قاعده مرحمت از دوست دانست كه صد بار زدشمن بتري هست
ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
سلام همه چیز درباره دشت بیاض فقط نظر یادتون نره در پایین عضو خبر نامه دشت بیاض بشید تا براتون عکس های دشت بیاض ارسال بشه در قسمت بالا نام و در قسمت پایین آدرس ایمیلتون ممنون.
اطلاعات کاربری
قابل توجه تمامی بازدید کنندگان از وبلاگ علل خصوص دشت بیاضی هانویسندگان
لینک دوستان
نظرسنجی
نظر شما در رابطه با این وبلاگ چیست؟
آمار سایت